Verhalen uit de oude doos, een stukje nostalgie

[Xtreme]

Frituur Zanetti
Een ieder heeft ooit in zijn leven wel iets ludieks meegemaakt. Welnu, ik zal zo'n oudedoos verhaal vertellen. Omstreeks 1970 hadden we in Goes een soos genaamd Uh-hu, waar een ieder zich destijds uit de voegen blowde. Schuin daar tegenover was er een frituur van een Italiaan, de heer Zanetti. Zanetti was een uiterst sikkeneurig mannetje, die samen met zijn vrouw en dochter zijn bedoeninkje exploiteerde. Zijn dochter had een gehandicapte linkerarm. Dus als Zanetti volop friet aan het bakken was, gingen we ijs kopen. Het vullen dan dat hoorntje lukte de dochter nog wel, maar als je slagroom vroeg moest ze het hoorntje in haar goede hand houden en met haar schrompelarmpje de slagroomspuit activeren. Dat leverde ijsjes met buitengewoon veel slagroom op, tot groot ongenoegen van heer Zanetti. Zulke momenten waren hilarisch en eigenlijk ook wel gemeen, achteraf bezien. Ga maar na, zo'n 10 tot 20 blowers zitten gierend van de lach op de stoep met een gigantische slagroomhoorn.

[0492G]

Re: Verhalen uit de oude doos, een stukje nostalgie

Hahahaha hoewel het inderdaad best gemeen is kan ik hier de humor dus echt WEL van inzien, wat een verhaal!

[Nugs]

Re: Verhalen uit de oude doos, een stukje nostalgie

Ik heb er ook een, ik heb mijn planten tussen de gewone planten in de tuin staan, en enkel de kenners zien het die mijn tuin inlopen. Mijn tante heb ik bijvoorbeeld al eens horen roepen dat mijn japanse esdoorn het wel echt fantastisch doet ( nou, dat vind ik ook tante) maar een oom van me herkende ze dus wel, en gaf me allerlei goede tips, en ik viel van mijn geloof. Deze oom woont nl. al zijn hele leven in een klooster ...

[moreweed]

[Xtreme]

Re: Verhalen uit de oude doos, een stukje nostalgie

Eveneens in een ver verleden, heb ik ooit de grotten van Han bezocht, onder de leiding van een gids. Destijds was ik 27 jaar oud en mijn vriendin, mijn huidige vrouw dus, 16 jaar. Ondanks het vroege tijdstip waren we zo stoned als een aap. Op die leeftijd en in de vakantie moet dat kunnen, vind ik. De Vlaamse gids, die nodig toe was aan een bezoek aan de tandarts -zelden zo'n verwaarloosd gebit gezien- stoorde zich aan de Duitsers in het gezelschap, die zijn toelichting niet wensten af te wachten. Nadat ze voor de zoveelste keer waren vooruitgelopen, riep de gids ineens met luide stem: "Kommen Sie zuruck, Ich bin der Fuhrer". Dat soort gebeurtenissen, ook al hebben ze 35 jaar geleden plaatsgevonden, zullen we nooit vergeten.

[moreweed]

Re: Verhalen uit de oude doos, een stukje nostalgie

Zo had een maatje van me (die in de pleziervaart zit), 'n scheepshond genaamd Adolf. Compleet met zwart/rood doekje om natuurlijk, wat een k** beest was dat zeg. Smorgens schijten voor je hut, of op het richeltje naar het vooronder, de hele tijd eten jatten..man. Maar alles was opeens koek en ei als er dan een lading duitse toeristen meevoer > de hele tijd luidkeels Adolf corrigeren natuurlijk Had een beetje aparte deal met dat beest : als ik dames versierde mocht hij hun slipje houden -ranzige sabbelaar was het-.

[Xtreme]

Re: Verhalen uit de oude doos, een stukje nostalgie

Een practical joke.

Eveneens veel jaren geleden had ik een Canadese vriend, die een jaar of 5 in Nederland heeft gewoond en daarna voor een Amerikaans graanbedrijf in verschillende Aziatische landen is gaan wonen en werken. Tijdens zijn vakantie hebben we een "weekendje Amsterdam gedaan". Die vriend had in Amerika "vellen" met dollarbiljetten gekocht. Zo stoned als een kanarie gingen we ergens eten en bij het afrekenen vroeg mijn vriend of hij in Amerikaanse dollars mocht betalen. Dat was geen probleem: echter toen mijn vriend om een schaar vroeg en de biljetten van het vel ging losknippen, vertrouwde de ober het niet: hij dacht dat we vals geld in omloop wilden brengen. Om toch af te kunnen rekenen heb ik een giro-betaalkaart gebruikt. We kent de dingen nog: girobetaalkaarten en kascheques? Toch kun je nog steeds vellen met dollarbiljetten kopen bij United States Bureau of Engraving. Decadente Amerikanen gebruiken die vellen als inpakpapier voor cadeautjes.

[QnQ]

Re: Verhalen uit de oude doos, een stukje nostalgie

Ik heb euro-toiletpapier.
Of ga ik nou helemaal offtopic ?

[mildred]

Re: Verhalen uit de oude doos, een stukje nostalgie

nee hoor qnq je zit nog net op het rantje.
ik gebruik zoals meer van dit forum me vismaten en vouw dit op aanwijzen van extreem 4 keer dubbel.

[Xtreme]

Re: Verhalen uit de oude doos, een stukje nostalgie

Het beroerde is evenwel dat een bankbiljet van 100 euro de zelfde functiomaliteit heeft als een bankbiljet van 5 euro, op de wc althans.

[mildred]

Re: Verhalen uit de oude doos, een stukje nostalgie

mooi he zit er toch nog gelijke waarden aan die briefjes..

[belladonna]

Re: Verhalen uit de oude doos, een stukje nostalgie

Extreme vertel nog is een verhaal uit de oude doos

[Xtreme]

Re: Verhalen uit de oude doos, een stukje nostalgie

De intrinsieke waarde van een biljet van 5 of 100 euro is gelijk: die is niet meer dan de waarde van het papier waarop het gedrukt is. De virtuele geldvoorraad is ongeveer het tienvoudige van de goederen- of dienstenstroom, waaraan de consument behoefte heeft. Geld is gebakken lucht. Dus ik ben blij dat ik weinig geld heb, maar wel een mooi huis.

[Xtreme]

Re: Verhalen uit de oude doos, een stukje nostalgie

Extreme vertel nog is een verhaal uit de oude doos

Eigenlijk is dit een verhaaltje met een stukje melancholie. Een inmiddels overleden vriend van mij, "rooie Theo" heeft ooit de moeite genomen me te bezoeken tijdens mijn basisopleiding tot ROGRV-er (reserve officier grondverdediging bij de Koninklijke Luchtmacht). Ik mocht in de eerste 2 weken niet van de basis af en geen persoonlijk contact hebben met de buitenwereld. Rooie Theo meldde zich echter bij de hoofdwacht en verdomde het om weg te gaan alvorens hij mij gesproken had. Dus om een eind aan dit dilemma te maken werd ik naar de hoofdwacht gedirigeerd: het eerste wat Theo deed was een tot een bolletje opgerold vloeitje verstrekken met een deftige hoeveelheid pervitine. Na het invullen van een bezoekerspasje zijn we richting KMT (katholiek militair tehuis) gegaan en onderweg wat joints gerookt. Op de rever van mijn werktenue stond een oranje driehoekje, als teken van mijn opleiding tot ROGRV-er. Toen Theo vroeg wat dat driehoekje betekende zei ik dat ik was ingedeeld bij de Luchtmachtkapel. Op zijn vraag welk instrument ik bespeelde zei ik: "zie je dat niet, dat oranje driehoekje is het symbool voor de triangel". Theo is helaas enkele jaren geleden overleden. Toch blijft de beste man een prominente plaats innemen in mijn herinneringen. Ik heb zelden zo'n goeie vent gekend: nadat ik na zo'n 30 jaar omzwervingen weer in mijn oude regio ging wonen kwam onze dochter van 15 jaar oud thuis met de groeten van "rooie Theo". Onze dochter lijkt namelijk als 2 druppels water op mij: zelfs een muzikant bij Hotel Goes, die ik eveneens al 30 jaar uit het oog had verloren zei tegen onze dochter, die aldaar vakantiewerk verrichtte, "jij bent een Xtremetje".

Dit bericht is samengevoegd wegens dubbelposting.

Ook hier weer een stukje nostalgie uit militaire dienst. Met een studie fiscaal- en bestuursrecht kun je in tegenstelling tot (tand)artsen e.d. weinig aanvangen in je militaire loopbaan. Ik ben zelfs bibliothecaris bij de welzijnszorg geweest met de verantwoording over zo'n 100 boeken. En, niet te vergeten "auditeur-militair", een soort Officier van Justitie bij de Krijgsraad. Maar dat laatste was van korte duur: mijn strafeis was bij voortduring lager dan de opgelegde straf. Een zaak staat me nog levendig voor de geest: het betrof de soldaat in opleiding met de naam "Van der Walle". Van der Walle was een boom van een kerel, maar hij was telganger. Als wij lopen, en we zetten de rechtervoet naar voren, bewegen we onze linkerarm achterwaarts. Maar bij telgangers zwaait de arm mee met de beweging van het been. Dat is dus lastig bij de exercitie. Vandaar de Van der Walle tijdens het exerceren zijn handen in zijn zakken stopte. Toen zijn peletonscommandant hem toeriep: "He, Van der Walle, haal je handen van je balle" stapte Van der Walle uit het gelid en bezorgde de peletonscommandant "een neusje bloed". Toen ik de strafeis moest formuleren -5 dagen streng arrest, gelijk aan de reeds opgelegde straf- moest ik tot grote ergernis van 2 kolonels en een brigade-generaal -de militaire rechters dus- onbedaarlijk lachen. Dus mijn loopbaan als auditeur-militair was een kort leven beschoren. De rest van mijn militaire loopbaan heeft bestaan uit commandant wacht- en patrouilledienst. Daaraan kan niemand zich een buil vallen.

Tijdens mijn kortstondige militaire loopbaan ben ik ook nog verblijdt met "het koord van verdienste". Op enig moment bij een patrouille reed er een of ander autootje voor me, met rookontwikkeling aan de achterkant. Dus je haalt in, dwingt tot stoppen en spuit je CO2-blusser leeg. Voor deze ultieme daad kreeg ik "het koord van verdienste". Lang heb ik dit niet gedragen overigens. Tijdens een treinreis vroeg een klein manneke aan zijn vader wat mijn witte fluitkoord -over mijn linkerschouder hing een wit koord met daaraan een fluitje in de linker borstzak- en dat rode koord van verdienste wel niet inhielden. De man zei dat ik waarschijnlijk bij de Kerst 2 stukken badzeep aan een koord had gekregen en dat ik die koorden zo mooi vond en ze maar aan mijn tunue had toegevoegd.