Wietpas en Straatbendes, neemt de criminaliteit toe?
Belgen kunnen sinds 1 mei geen wiet meer kopen in Nederland 
Elias, die voor VICE Belgie schrijft, probeerde het toch, en werd belaagd door straatverkopers toen hij ze provoceerde.
Op 2 mei 2012 was mijn voorraadje gedroogde Cannabis Sativa geslonken tot een laagje bruin stof dat aan de binnenkant van het plastic zip-lock zakje plakte. De eerste mei had de Nederlandse overheid echter een verbod geplaatst op de verkoop van cannabis aan buitenlanders in coffeeshops in de grensstreek. Nu treft het geluk mij dat ik in de grensstreek woon en regelmatig even de grens oversteek om mijn stash aan te vullen. Ondanks de wet nam ik even polshoogte bij mijn vaste coffeeshop.
Het eerste wat in het oog sprong bij aankomst waren de hordes allochtone dealers die zich voor mijn auto wierpen terwijl ik mij probeerde te parkeren. Ze raadden me aan zeker niet de coffeeshop te betreden omdat het toch allemaal maar tijdverspilling zou zijn. Volgens een redelijk ziekelijk uitziend figuur met veel te klein klakske en bijhorend frakske kon ik best mijn boodschappen bij hem doen. Ik besloot toch even mijn geluk te wagen.
Aan de bar stond een gezette dame met een zwarte soepjurk, zwart geverfd haar en gewoonweg afschuwelijke make up. Zij moet de zaakvoerder zijn, dacht ik bij mezelf. Haar autoritaire uitstraling loog er niet om, dit was de persoon die ik moest aanspreken. Ze stond naast een tafeltje waarachter een oudeheer een stevige joint aan het vervaardigen was. Verder lag er een zwarte classeur en een paar pamfletten op tafel. Ik benaderde haar met de vraag of ik een aankoop zou mogen verrichten. Ze vroeg me naar mijn uittreksel. Gedurende een seconde waande ik me bij de dokter en greep ik instinctief naar mijn achterzak. Ik verklaarde dat ik geen uittreksel had omdat ik niet wist wat het was. Ze legde me uit dat op de gemeentelijke dienst uittreksels van je woonadres worden uitgedeeld totdat de kwestie met de clubpassen is afgehandeld. Op die manier controleren ze dat enkel Nederlanders de coffeeshops betreden.
Mevrouw de cannabisverkoopster deed me onwillekeurig aan mijn moeder denken, al was het maar omwille van haar omvang. Ze gaf me veel goede raad waarvan steeds minder en minder de reis van trommelvlies tot centrum van Wernicke overleefde. De oudeheer naast haar aan tafel had inmiddels zijn witte vuvuzela in brand gestoken en blies geanimeerd rookcirkeltjes richting mijn gezicht terwijl de zaakvoerster aan een moordend tempo informatie bleef spuien. Wat me nog het belangrijkste leek, was dat de komende twee weken een versneld beroep zal worden uitgevochten. De coffeeshops in Maastricht hebben bijna allemaal hun deuren gesloten en de straatverkoop tiert welig. Omdat een dergelijke situatie niet langer dan enkele dagen houdbaar is, wordt het beroep naar voren op de agenda geschoven. De uitspraak van dit beroep zal uitmaken of er van discriminatie kan gesproken worden in overeenkomst met artikel 14 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (met name het artikel aangaande discriminatie in elke vorm) en het vrij verkeer van goederen tussen de Schengen-landen.
Op de parking werd er niet gereageerd op mijn terugkomst. De klik van mijn autoslot bracht daar abrupt verandering in. "Hey vriend, heb je gekregen? Hey vriend, VRIEND!!" Dezelfde twijfel als aan de deur van de coffeeshop overkwam me opnieuw. Mijn gezond verstand zei dat ik gewoon moest instappen en wegrijden nu dat ik nog niet het slachtoffer was van bendegeweld, maar op een of andere manier werd dat stemmetje weggedrongen door humor, dorst naar adrenaline of simpelweg immoraliteit. "Hey vriend!" riep ik naar dezelfde schriele hoedendrager die zich maniakaal voor mijn auto wierp. "Tientje koowpe?!" De grimmige blikken van de meer gereserveerde en gezettere leden van het gezelschap gaven me klare signalen dat ik me maar beter uit de voeten maakte. Ik herkende enkele gezichten van in mijn vaste coffeeshop. Terwijl ik in mijn auto stapte wierp ik nog een laatste blik naar mijn kruidentante die fervent met beide armen stond te zwaaien dat ik me moest wegscheren. Ik wenkte beleefd vaarwel naar haar en naar de gozer op de motorkap.
Ik wil hier nu niet de anarchistische toer opgaan, maar de ironie van de hele situatie blijft me keer op keer verbazen. Nederland wordt beschouwd als een van de veiligste plaatsen in Europa. Tegelijkertijd klaagt de overheid van een golf van buitenlandse criminaliteit ten gevolge van de coffeeshops. Als oplossing kiezen ze ervoor om die maatregels stop te zetten die ervoor hebben gezorgd dat de criminaliteit en bende-activiteiten zo sterk gedaald zijn. De wereld op zijn kop. Op de achtergrond stemt Lauryn Hill soulvol met me in. "This is craaazyyy - this is craaazyyy!"
door Elias Khan
bron: http://www.vice.com/nl/read/en-dag-n...t-straatbendes
bron: http://sneppers.com/snep/1714/Een-da...t-straatbendes
Elias, die voor VICE Belgie schrijft, probeerde het toch, en werd belaagd door straatverkopers toen hij ze provoceerde.Op 2 mei 2012 was mijn voorraadje gedroogde Cannabis Sativa geslonken tot een laagje bruin stof dat aan de binnenkant van het plastic zip-lock zakje plakte. De eerste mei had de Nederlandse overheid echter een verbod geplaatst op de verkoop van cannabis aan buitenlanders in coffeeshops in de grensstreek. Nu treft het geluk mij dat ik in de grensstreek woon en regelmatig even de grens oversteek om mijn stash aan te vullen. Ondanks de wet nam ik even polshoogte bij mijn vaste coffeeshop.
Het eerste wat in het oog sprong bij aankomst waren de hordes allochtone dealers die zich voor mijn auto wierpen terwijl ik mij probeerde te parkeren. Ze raadden me aan zeker niet de coffeeshop te betreden omdat het toch allemaal maar tijdverspilling zou zijn. Volgens een redelijk ziekelijk uitziend figuur met veel te klein klakske en bijhorend frakske kon ik best mijn boodschappen bij hem doen. Ik besloot toch even mijn geluk te wagen.
Aan de bar stond een gezette dame met een zwarte soepjurk, zwart geverfd haar en gewoonweg afschuwelijke make up. Zij moet de zaakvoerder zijn, dacht ik bij mezelf. Haar autoritaire uitstraling loog er niet om, dit was de persoon die ik moest aanspreken. Ze stond naast een tafeltje waarachter een oudeheer een stevige joint aan het vervaardigen was. Verder lag er een zwarte classeur en een paar pamfletten op tafel. Ik benaderde haar met de vraag of ik een aankoop zou mogen verrichten. Ze vroeg me naar mijn uittreksel. Gedurende een seconde waande ik me bij de dokter en greep ik instinctief naar mijn achterzak. Ik verklaarde dat ik geen uittreksel had omdat ik niet wist wat het was. Ze legde me uit dat op de gemeentelijke dienst uittreksels van je woonadres worden uitgedeeld totdat de kwestie met de clubpassen is afgehandeld. Op die manier controleren ze dat enkel Nederlanders de coffeeshops betreden.
Mevrouw de cannabisverkoopster deed me onwillekeurig aan mijn moeder denken, al was het maar omwille van haar omvang. Ze gaf me veel goede raad waarvan steeds minder en minder de reis van trommelvlies tot centrum van Wernicke overleefde. De oudeheer naast haar aan tafel had inmiddels zijn witte vuvuzela in brand gestoken en blies geanimeerd rookcirkeltjes richting mijn gezicht terwijl de zaakvoerster aan een moordend tempo informatie bleef spuien. Wat me nog het belangrijkste leek, was dat de komende twee weken een versneld beroep zal worden uitgevochten. De coffeeshops in Maastricht hebben bijna allemaal hun deuren gesloten en de straatverkoop tiert welig. Omdat een dergelijke situatie niet langer dan enkele dagen houdbaar is, wordt het beroep naar voren op de agenda geschoven. De uitspraak van dit beroep zal uitmaken of er van discriminatie kan gesproken worden in overeenkomst met artikel 14 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (met name het artikel aangaande discriminatie in elke vorm) en het vrij verkeer van goederen tussen de Schengen-landen.
Op de parking werd er niet gereageerd op mijn terugkomst. De klik van mijn autoslot bracht daar abrupt verandering in. "Hey vriend, heb je gekregen? Hey vriend, VRIEND!!" Dezelfde twijfel als aan de deur van de coffeeshop overkwam me opnieuw. Mijn gezond verstand zei dat ik gewoon moest instappen en wegrijden nu dat ik nog niet het slachtoffer was van bendegeweld, maar op een of andere manier werd dat stemmetje weggedrongen door humor, dorst naar adrenaline of simpelweg immoraliteit. "Hey vriend!" riep ik naar dezelfde schriele hoedendrager die zich maniakaal voor mijn auto wierp. "Tientje koowpe?!" De grimmige blikken van de meer gereserveerde en gezettere leden van het gezelschap gaven me klare signalen dat ik me maar beter uit de voeten maakte. Ik herkende enkele gezichten van in mijn vaste coffeeshop. Terwijl ik in mijn auto stapte wierp ik nog een laatste blik naar mijn kruidentante die fervent met beide armen stond te zwaaien dat ik me moest wegscheren. Ik wenkte beleefd vaarwel naar haar en naar de gozer op de motorkap.
Ik wil hier nu niet de anarchistische toer opgaan, maar de ironie van de hele situatie blijft me keer op keer verbazen. Nederland wordt beschouwd als een van de veiligste plaatsen in Europa. Tegelijkertijd klaagt de overheid van een golf van buitenlandse criminaliteit ten gevolge van de coffeeshops. Als oplossing kiezen ze ervoor om die maatregels stop te zetten die ervoor hebben gezorgd dat de criminaliteit en bende-activiteiten zo sterk gedaald zijn. De wereld op zijn kop. Op de achtergrond stemt Lauryn Hill soulvol met me in. "This is craaazyyy - this is craaazyyy!"
door Elias Khan
bron: http://www.vice.com/nl/read/en-dag-n...t-straatbendes
bron: http://sneppers.com/snep/1714/Een-da...t-straatbendes
Comment