artistieke impressie van dat verhaal:
Het jaar is 1986, we staan op de top van een kilometer hoge berg. Als het niet meer is. De bepakking is zwaar en het water niet te drinken, we stinken allemaal naar zweet na deze lange voettocht. Het is zo warm. De wind draait en overwelmd ons met de geur van wiet. Een geur die we kennen van de markten en velden die we al zijn doorgelopen. Maar het is ons verboden, zelfs door de hoogste leiders, om er aan te komen. We bouwen kamp op en maken een vuurtje. De rantsoenen zijn er genoeg, echter mogen we maar weinig tot ons nemen. Voor het geval dat. Een mede-soldaat is het niet eens met zijn collega en blijft klagen over honger. Als hij meer krijgt, willen wij dat ook. Er onstaat tumult. "Een voor allen, allen voor een. Of anders niet!" Schreeuwt mijn kameraad. De officier die de leiding heeft over dit zooitje ongeregeld moet het zwaar hebben dacht ik bij mezelf. Maar de officier bleek zijn kalmte te bewaren en ging rustig verder met zijn tent. Na tien minuten geschreeuw en de nodige vuistslagen, laat de officier zich eindelijk horen. Iedereen is stil, de officier breekt een stuk plant af en legt het op een steen naast het vuur om te drogen. Na een kille stilte van zo'n twintig minuten, rolt hij een sigaret. En nog een, en nog een. De grootste ruziemakers worden beloond met een sigaret?! De overige soldaten, inclusief mezelf, kijken elkaar aan. We weten precies van elkaar wat we denken.. De officier blijft nog een half uur sigaretten rollen en uitdelen aan iedereen. De geur herkenden we allemaal. Na een half uur was de rust in het kamp wedergekeerd en de tumultmaker lag al onder de wol. Hij had al geen honger meer en had zelfs zijn excuses aangeboden. Iets wat van hem veel gevraagd was, maar hij leek er geen moeite mee te hebben. In mijn hele looptijd bij de VN heb ik nog nooit een bataljon zo zoet zien, maar vooral horen, slapen. De Rode Libanon als aanstichter. Hoewel we internationale wetten braken, heeft onze officier ons kennis laten maken met een van de mooiste geneugten der aarde. Ik heb vele wietsoorten gerookt en gekweekt, maar nooit meer zoiets zaligs als de plant in Libanon.
Goed, ik ben geen schrijver. Maar hoop zo een beeld geschept te hebben waarnaar ik op zoek ben; ervaringen met de rode libanon. Als het kan in alle geuren en kleuren beschreven.
Er is een Zwitserse seedbank die hoogstwaarschijnlijk het 'originele' land ras Rode libanees in zijn pakket heeft zitten: http://www.bluehemp.ch/4803/105246.html maar deze is nergens (meer) te koop.
Verrijk me met jullie verhalen en info!
Het jaar is 1986, we staan op de top van een kilometer hoge berg. Als het niet meer is. De bepakking is zwaar en het water niet te drinken, we stinken allemaal naar zweet na deze lange voettocht. Het is zo warm. De wind draait en overwelmd ons met de geur van wiet. Een geur die we kennen van de markten en velden die we al zijn doorgelopen. Maar het is ons verboden, zelfs door de hoogste leiders, om er aan te komen. We bouwen kamp op en maken een vuurtje. De rantsoenen zijn er genoeg, echter mogen we maar weinig tot ons nemen. Voor het geval dat. Een mede-soldaat is het niet eens met zijn collega en blijft klagen over honger. Als hij meer krijgt, willen wij dat ook. Er onstaat tumult. "Een voor allen, allen voor een. Of anders niet!" Schreeuwt mijn kameraad. De officier die de leiding heeft over dit zooitje ongeregeld moet het zwaar hebben dacht ik bij mezelf. Maar de officier bleek zijn kalmte te bewaren en ging rustig verder met zijn tent. Na tien minuten geschreeuw en de nodige vuistslagen, laat de officier zich eindelijk horen. Iedereen is stil, de officier breekt een stuk plant af en legt het op een steen naast het vuur om te drogen. Na een kille stilte van zo'n twintig minuten, rolt hij een sigaret. En nog een, en nog een. De grootste ruziemakers worden beloond met een sigaret?! De overige soldaten, inclusief mezelf, kijken elkaar aan. We weten precies van elkaar wat we denken.. De officier blijft nog een half uur sigaretten rollen en uitdelen aan iedereen. De geur herkenden we allemaal. Na een half uur was de rust in het kamp wedergekeerd en de tumultmaker lag al onder de wol. Hij had al geen honger meer en had zelfs zijn excuses aangeboden. Iets wat van hem veel gevraagd was, maar hij leek er geen moeite mee te hebben. In mijn hele looptijd bij de VN heb ik nog nooit een bataljon zo zoet zien, maar vooral horen, slapen. De Rode Libanon als aanstichter. Hoewel we internationale wetten braken, heeft onze officier ons kennis laten maken met een van de mooiste geneugten der aarde. Ik heb vele wietsoorten gerookt en gekweekt, maar nooit meer zoiets zaligs als de plant in Libanon.
Goed, ik ben geen schrijver. Maar hoop zo een beeld geschept te hebben waarnaar ik op zoek ben; ervaringen met de rode libanon. Als het kan in alle geuren en kleuren beschreven.
Er is een Zwitserse seedbank die hoogstwaarschijnlijk het 'originele' land ras Rode libanees in zijn pakket heeft zitten: http://www.bluehemp.ch/4803/105246.html maar deze is nergens (meer) te koop.
Verrijk me met jullie verhalen en info!
thats it.kwam ik achter toen ik voor de eerste keer polm gedraaid had met me polinator,het zelfde effect en smaak,me maten hadden het ook gelijk over ouderwets lekker.
.zelf ken ik er niet meer tegen,mij echt te heftig.
Comment